İki namağlup takımın karşılaşmasında, seriyi kimin kaybedeceğini tahmin etmenin zor olmadığı bir karşılaşma izledik dün akşam. Bu sene her maçı deplasman olan Hatayspor, ligin liderine karşı ayrı bir plan yapıp, alışık olmadığı şekilde üçlü/beşli savunma ile sahaya çıktı. Bunun bedelinin ne olacağı ise ilk yarıda belli oldu. Çok fazla pozisyon hatası, çok pas kaybı ve kalesinde gördüğü üç gol… Fenerbahçe karşısında maça çıkarken herkesin aklında şu olmalı, fazla risk almamak, kontrolü kaybetmemek, bildiğinden şaşmamak gerek. Yoksa bu Fenerbahçe affetmez.
Son dört maçında ilk on dakika içinde golü bulan sarı-lacivertliler, sadece kazanmıyor başka bir şey izletiyor. İşte o başka bir şey nedir, gelin onu konuşalım.
Mesela bu takım ligin en az gol yiyen takımı. Kazanma alışkanlığını savunma güvenliğiyle pekiştirmek liderlik oyunudur. Fenerbahçe ilk yarı rakibine kaleyi göstermeyip Hataylı futbolcuları sıfır şut çekerek soyunma odasına gitmek zorunda bıraktı. Yani kazanırken savunmak, fişi erken çekmek, oyun üstünlüğünün yanı sıra moral üstünlüğünü de ele geçirmektir. Ki bence bu her spor branşı için kazanmanın yarısıdır. Rakibin direnci kırılır, kazanma inancını kaybeder. Bu düşüşle öldürücü darbeyi vurmak daha kolay olur.
Bir başka şey, her maça coşkulu yüksek baskıyla başlaması. Fenerbahçe toplu baskıyı o kadar iyi yapıyor ki, oyunu bir an önce rakip ceza sahasına yıkabiliyor. Zaten iş o noktaya geldiğinde de kolaylıkla üstünlük kurup pozisyonları golle sonuçlandırıyor. Ve bunu gösterişsiz, sakin, hani yeni nesil meditasyoncuların dediği gibi akışta kalarak yapıyor.
Oyuncu havuzunu en iyi kullanan takım da Fenerbahçe… Kulübedeki herkes süre alabiliyor. Her mevkinin yedeği oynadığı pozisyonu dolduruyor. Yani Fenerbahçe başka bir şey izletiyor derken, demem o ki, temposu, iştahı, fizik gücü ile bu Fenerbahçe, Obradoviç’in başında olduğu takıma benziyor. O zaman da takım son periyoda girerken fişi çeker, tribünler son çeyreği tezahüratlarla, İzmir marşıyla geçirirdi. O takım Euroleague dahil birçok başarıya imza attı. Şimdi bu takım, taraftarına aynı başarıların gelebileceğini hayal ettiriyor.
Son olarak dün akşam ile ilgili bir soruyla bitirmek isterim. Sizce maçların temposunu kim belirler? Teknik direktörler? Doğrudur, stratejileriyle tempoyu şekillendirir. Futbolcular? O daha doğrudur. Topu ayağında tutan neticede onlardır, tempodan onlar sorumludur.
Ama bizde tempoyu kim belirliyor? Maalesef hakemler. Ya oyuna yetişemediğinden, ya performans sorunundan, ya da diye uzar liste. İşte dünyanın en iyi liglerinden farkımız sadece oyuncu kalitesi, takımların bütçesi değil, maalesef tempoya ayar veren hakemlerimiz.
Obradoviç’in F.Bahçesi gibi
